Ζούμε στην εποχή των άκρων. Η θα μιλάμε πολύ για έννοιες όπως η πίστη, πατρίδα, οικογένεια ή καθόλου.
Ή θα πορευόμαστε στο δρόμο της εξέλιξης επιστημονικής, τεχνολογικής, πολιτιστικής, πνευματικής ή θα στεκόμαστε αδρανείς και απαθείς προς τις εξελίξεις βιώνοντας ένα κενό δημιουργίας και προσφοράς. Ή θα βασίζουμε τη ζωή μας στις αρχές της πίστης μας στο Χριστό και στο Λόγο του διαμέσω του ευαγγελίου ή θα την αφήνουμε στα χέρια δεισιδαιμονιών, αστρολογικών προβλέψεων, μαντικών προοράσεων και λοιπών εξωχριστιανικών εφευρέσεων.
Όλοι όμως μιλάμε για την ελευθερία μας. Τι έννοούμε βέβαια ως ελευθερία ο καθένας μας, αυτό απέχει πολύ από την πραγματική έννοια του όρου, από άνθρωπο σε άνθρωπο, από κοινωνία σε κοινωνία, από λαό σε λαό. Όλοι μας θέλουμε να είμαστε ελεύθεροι. Π.χ ελεύθεροι από υποχρεώσεις, ελεύθεροι από πλάισια συμπεριφοράς και δράσης και έκφρασης, ελεύθεροι από δεσμεύσεις συναισθηματικές που απαιτούν διαδικασίες ψυχικής και διανοητικής καταπόνησης, ελεύθεροι από κανόνες ηθικής ή πνευματικής τάξης συνειδήσεως, ελεύθεροι πολιορκημένοι με λίγα λόγια από το κομμάτι του εαυτού μας που γεννά μόνο επιθυμίες, πάθη, ένστικτα και οτιδήποτε άλλο εγωκεντρικό και εγωπαθές μπορεί να επινοήσει ο νούς του καθενός με τη βοήθεια βέβαια πολλών μέσων που του παρέχει η σύγχρονη εποχή που ζούμε από την τηλεόραση, το διαδίκτυο, το απλό τηλέφωνο μέχρι την όλη δόμηση και οικοδόμηση των στοιβαγμένων από ανθρώπους πόλεων που για να εκτονωθούν από την πολύ συμπίεση αναγκαστικά κάνουν κύκλους γύρω από τον εαυτό τους σας σβούρες μέχρι να πέσουν κάτω από την κόπωση; Τον κορεσμό; Καταλάθος; Ή επιτέλους;
Τα δεσμά βέβαια τις αλυσίδες που δένουν τον άνθρωπο με τις πολλές του ελευθερίες ο ίδιος δεν τις βλέπει τις δικές του. Τις βλέπουν οι άλλοι βέβαια και ή γελούν για την κατάντια του ή αδιαφορούν ή διαδίδουν το γεγονός προς ικανοποίηση ή «παραδειγματισμό» καμουφλαρισμένο με μπόλικη δόση ειρωνίας και υποκρισίας, άλλων συνανθρώπων ελεύθερων και αυτών από τύψεις, ενοχές για την έλλειψη πόνου, συμπόνιας, αλληλεγγύης για τον άνθρωπο αδελφό κατ’ουσίας που παρουσιάζεται δέσμιος του εαυτού του και των αδυναμιών που ο ίδιος καλλιέργησε που στην ευχή την καλή, εκτός από νεύρα, συνάψεις και υγρά έχουμε και αίμα το οποίο δεν έχει διαφορετικό χρώμα σε κανέναν άνθρωπο άρα έχουμε κάτι κοινό όλοι που μας ενώνει και μας εξισώνει εκτός βέβαια από το «κατ΄εικόνα» που μας έδωσε ο Θεός με τη γέννηση του καθενός μας για όσους τον αποδέχονται ως πατέρα, δημιουργό.
Αυτό το ευλογημένο αίμα λοιπόν είναι το αντίτιμο που πρέπει να δώσουμε για να αποκτήσουμε την ελευθερία από τις ελευθερίες που δημιουργήσαμε για να εξυπηρετούμε τις ανάγκες μας.
Είναι πολύ δύσκολο να τολμήσει κανείς στην εποχή μας να γίνει αιμοδότης πίστης, αγάπης, αυταπάρνησης, αλληλεγγύης, καθαρότητος ψυχής και σώματος για να αποκτήσει την ελευθερία του από τα θέλγητρα του πεπερασμένου μεν αλλά τόσο ελκυστικού κόσμου τούτου.
Αν μιλήσεις για ελευθερία από τις συνήθειες, τα δεδομένα της εποχής θα θεωρηθείς ντεμοντέ, οπισθοδρομικός, απολίτιτστος, αντικοινωνικός, αντικανονικός και θα περιθωριοποιηθείς. Εδώ είναι που χρειάζεται η τόλμη να μπορέσει η ψυχή του ανθρώπου να αντέξει το μεταβατικό αυτό στάδιο από την κοσμοκεντρική ζωή στην χριστοκεντρική που κατ΄ουσίαν είναι και ανθρωποκεντρική πραγματικά και αληθινά και ολοκληρωτικά ζωή.
Εδώ αρχίζουν τα «δεν» και τα «όχι» και τα «μη». Τα όρια που θα βάλει ο χριστιανός στον εαυτό του για να χαλιναγωγήσει τις επιλογές του και να τις συγκλίνει προς έναν κοινό στόχο που είναι αυτός του Χριστού. Βέβαια για να πυροδοτηθεί αυτή η τόλμη και να ενεργοποιηθεί χρειάζεται ένα βασικό στοιχείο που είναι αυτό της αρετής. Αρετή στο μυαλό στο νου, αρετή στην καρδιά και αρετή στο σώμα. Διαφορετικά έχουμε το φαινόμενο της περιορισμένης διάρκειας ή έντασης της τόλμης για ελευθερία ή το γνωστό παλαντζάρισμα μπρος-πίσω χωρίς κανένα αποτέλεσμα ή ακόμα και με χειρότερα αποτελέσματα από έναν «άτολμο» θα λέγαμε. Η πρόθεση για αγώνα είναι καλή, η θέληση μετράει η καλή, η σταθερότητα και η επιμονή είναι απαραίτητες και η απόκτηση της ελευθερίας πρέπει να είναι κεντρικός σκοπός ανεπιστρεπτί. Κάτι σαν αναπόσπαστο κομμάτι του είναι μας του λόγους της ύπαρξής μας. Η αρετή δεν είναι απλά καλή, είναι καθαρή, αληθινή, αυθεντική, και ταπεινή-κρυφή συνάμα.
Οπότε όταν ένα παιδί μας λέει «θέλω την ελευθερία μου» πρέπει να του απαντάμε «άρον τον Σταυρό σου και περιπάτει» γιατί η επιθυμία για απόκτηση ελευθερίας είναι μια διαδικασία ψυχικης και σωματικής ανακατάταξης. Πάντα βέβαια κρύβει μια άσκηση καταπίεσης και περιορισμού δράσης και έκφρασης αλόγιστου και χωρίς επιχειρηματολογία και άλλα πολλά που ισχύουν από ένα παιδί, από ένα φίλο, σε φίλο από ένα σύζυγο στη σύζηγο ή το αντίθετο από ένα αφετνικό στον εργαζόμενο μέχρι και από έναν άνθρωπο προς την πίστη που του επιβάλλουν. Ο Θεός είναι ο μόνος που δεν επιβάλλεται. Ο Θεός μας φανερώνεται μας αποκαλύπτεται και μετά αναζητείται και επιθυμείται. Αυτός είναι η ελευθερία μας αρκεί να τολμήσουμε να γίνουμε καθαρά δοχεία, ανοικτοί δέκτες της αγάπης Του. Αμήν
Παλαιολόγος
πηγή: www.orthmad.gr
Σημεία Καιρών 