Ε­­­­πιστρέψαμε στα σπίτια μας με τον κόπο της εργασίας μας, τις εντυπώσεις, τις εμπειρίες και τα γεγονότα που ζήσαμε.

Ποικίλα συναισθήματα κατακλύζουν το εσωτερικό μας: αγωνία, φόβος, ένταση, αγανάκτηση, λύπη, χαρά, γαλήνη, ανάλογα με ο,τι ζήσαμε στη διάρκεια της μέρας.

Δικαιολογείται να ξαποστάσουμε για λίγο. Να συναντηθούμε με τα ­προσφι­­­λη πρόσωπα των ­ανθρώπων που μας ­πε­ριβάλλουν, να ­συζητήσουμε, να αν­ταλλάξουμε τις σκέψεις μας, να μα­θου­με τα νέα τους, να δούμε τα ­πρόσωπά τους. Μη ­σπεύδουμε ν’ ­απομονωθούμε στην ­παρακολούθηση των γεγονότων της ημέρας από τις ­εφημερίδες, την τηλεόραση, το ­Διαδίκτυο. Αυτή η ομορφιά της επικοινωνίας ξεκουράζει πρα­γματικά και ανανεώνει όλους. Μην τη στερούμε από τον εαυτό μας και τους άλλους, που τη θέλουν και την έχουν ανάγκη.

Κατόπιν ένας απολογισμός της ημέρας, μια εξέταση του εαυτού μας, είναι απαραίτητα για τη συνέχιση της πορείας μας. Η μέρα μας έδωσε ευκαιρίες για πρόοδο, για μετάνοια. Πως τις εκμεταλλευτήκαμε; Έγιναν όλα σύμφω­να με το θέλημα του Θεού; Πως ­προχώρησε ο αγώνας μας; Να ­εξετάσουμε τις σκέψεις μας, τις επιθυμίες μας, τα θελήματά μας. Τη συμπεριφορά μας προς τους άλλους, τη ­διαγωγή μας, τις ελλείψεις μας, αλλά και τι μπορούσαμε να κάνουμε και δεν το κάναμε. Αυτή η αυ­τοεξέταση μας βοηθά να διορθωνόμα­στε και να προοδεύουμε συνεχώς.

Καθώς όμως φθάσαμε στο τέλος και αυτής της μέρας, αισθανόμαστε την α­­­νάγκη να μιλήσουμε σ’ Εκείνον που σι­ωπηλά, διακριτικά, στοργικά πα­ρα­­­κο­λουθούσε το κάθε μας βήμα και σήμερα. Να επικοινωνήσουμε με τον ου­ράνιο Πατέρα μας, τον άγιο Θεό. Ε­­­χουμε πολλά να Του πούμε…

Στο πνευματικό βιβλίο «Ο προορι­σμος του ανθρώπου» ο π. Ευσέβιος Μα­τθόπουλος συνιστά: «Πριν πέσεις να κοιμηθείς, να θεωρείς ως καθήκον σου απαραίτητο να προσευχηθείς, δοξάζοντας και ευχαριστώντας τον Θεό, γιατί με την αγαθοσύνη Του και μακροθυμία Του σε διατήρησε στη ζωή μέχρι εκείνη την ώρα…» (σελ. 529).

Επιθυμούμε να ­δοξολογήσουμε Ε­­­­­κεί­νον για τις πλούσιες ­δωρεές Του που δεχθήκαμε. Για τα ­αγαθά Του που α­­φθονα ­απολαύσαμε, υλικά και ­πνευματικά. Εκείνον θα ­ευχαριστήσουμε για το δώρο της ζωής, της υγείας που μας χάρισε, για την οικογένεια, για την εργασία, ­ακόμη και για τη ­δυσκολία που συναντήσαμε, τον πειρασμό που ξεπε­ράσαμε. Μας ­φώτισε στην ώρα του σκοτασμού του νού, μας ­στήριξε στην ώρα του πειρασμού, μας παρηγόρησε στη δοκιμασία και σήκωσε μαζί μας τον δικό μας σταυρό. Αναζητά η ψυχή μας την ­παρουσία του Θεού στην ημέρα και τη βρίσκει παντού και συνεχίζει να εκφράζει την ευγνωμοσύνη της, διότι μας διαφύλαξε από σωματικούς και ψυχικούς κινδύνους, μας ευεργέτησε με ποικίλους τρόπους.

Η προσευχή μας όμως εκφράζει και ικεσίες, παρακλήσεις προς τον Κύριο και Θεό μας. Άλλωστε Εκείνος μας προ­­­­­έτρεψε, «αιτείτε και δοθήσεται, κρού­­­ετε και ανοιγήσεται» (Ματθ. ζ´ 7). Τον παρακαλούμε για τις σωματικές και ­πνευματικές μας ανάγκες, Εκείνον που μπορεί να μας τις καλύψει. Μη μας στερήσει «των αγαθών της επουρανίου Του βασιλείας», αλλά ούτε τα υλικά α­­­γαθά τα απαραίτητα για την επιβίωσή μας. Όλα τα ζητούμε από Εκείνον, διότι μόνο Αυτός μπορεί να μας τα προσ­­φέρει, αρκεί να το πιστεύουμε και να επιμένουμε στην προσευχή.

Όμως στη βραδινή επικοινωνία μας με τον Θεό δεν ­παραλείπουμε ν’ αναφέρουμε και τα λάθη που ­κάναμε στη διάρκεια της ημέρας, τις αδυναμίες του εαυτού μας που δεν συγκρατήσαμε, τις αμαρτίες που διαπράξαμε. Έργα και λο­για που πλήγωσαν, ­αδίκη­σαν, πι­κρα­­­­ναν. ­Αισθανόμαστε την ­ενοχή μας και με ταπεινωμένη ψυχή και ­συν­τριβή ­­καρ­δίας ζητούμε τη ­συγχώρηση. ­Παλέψαμε στο στίβο, ίσως μας ­πλη­γωσαν «τα ­πεπυρωμένα βέλη του ­πονηρού», γι’ αυτό καταφεύγουμε στον ­φιλάν­­θρωπο Κύριο και ζητούμε το άπειρο έλεός Του.

Ο ιερός Χρυσόστομος μας παροτρύνει σχετικά: «Όπως ακριβώς το σώμα καθαρίζεται με το νερό, έτσι και η ψυχή καθαρίζεται με την προσευχή. Πολλά είδη κακίας υπάρχουν στην ψυχή. Αυ­τα ας τα απομακρύνουμε με την προσ­ευχή μας» (Ομιλία εις τον Ε´ Ψαλμόν, ΕΠΕ 5, 217).

Έτσι τελειώνει μια ακόμη μέρα που μας φέρνει όλο και πιο κοντά στο τέλος της ζωής μας. Ας το σκεφτόμαστε και ας αγωνιζόμαστε να τη ζούμε όσο γίνεται πιο θεάρεστα. Για να μας βρίσκει το τέλος της κάθε μέρας μας με τη συνείδησή μας ήρεμη πως προσπαθήσαμε να πράξουμε αυτό που μπορούσαμε, πως αγωνισθήκαμε με τη χάρη του Θεού. Και τώρα με ειρήνη ψυχής θα κατακλιθούμε, για ν’ ­αντλήσουμε ­δυ­νάμεις για την επόμενη μέρα, την ­ε­­­­­­πόμενη μα­­χη, «τον υπόλοιπον ­χρόνον της ζω­ης ημών».

Πηγή: orthodoxia.online , www.blog.eikonografies.com