Κάποτε περπατούσαμε στην οδό Αιόλου και ήταν ένα συνεργείο και έσκαβε. Στον δρόμο ο Άγιος Πορφύριος σταμάτησε απότομα, κάθισε λίγο σκεπτικός και μετά λέει σε έναν εργάτη:


-Σκάψε εδώ αριστερά και σε ένα μέτρο είναι δυο σπαθιά.

Μία κοπέλα που ήταν εκεί και επέβλεπε τις ανασκαφές, ήταν της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας, του λέει:

-Άσε μας, παπά μου, και πήγαινε στη δουλειά σου.

Ο Γέροντας απέμενε ότι εκεί υπάρχουν δυο αρχαία σπαθιά.

Εκείνη, για να ξεφορτωθεί τον Γέροντα που επέμενε, είπε στον εργάτη και έσκαψε και βρήκε τα δυο σπαθιά.

Από τότε η αρχαιολόγος κάθε μέρα ερχόταν στην εκκλησία και του γινόταν φόρτωμα του Γέροντα για της πει και για άλλα ευρήματα, αλλά ο Γέροντας της έλεγε ότι δεν ξέρει άλλα..

(Ι. Μαρουσιώτη, «Όσα είδα και άκουσα από τον Γέροντα Πορφύριο», εκδ. «Η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος», Μήλεσι 2014, σελ. 192-193).

Ο Άγιος Πορφύριος έδωσε στην αρχαιολόγο  μία ευκαιρία να αισθανθεί την δύναμη του Θεού και να βοηθηθεί πνευματικά, αλλά αυτή το είδε ως ευκαιρία να βελτιώσει την καριέρα της και να αποκτήσει δόξα και κύρος!  Για αυτό ο άγιος σταμάτησε εκεί…

Εάν θα δούμε την ζωή των αγίων, ποτέ αυτοί δεν έκαναν θαύματα για να επιδειχθούν και να προκαλέσουν τον ανθρώπινο θαυμασμό, όπως οι γιόγκι, ή για να ικανοποιήσουν την ανθρώπινη περιέργεια. Μοναδικό κίνητρό τους ήταν πάντα να βοηθηθούν οι άνθρωποι που είχαν ανάγκη και να δοξαστεί ο Θεός…

πηγή: rafail.org