Ένα νέο αστέρι στον ουρανό!

Άγιος Λουκάς Αρχιεπίσκοπος Συμφερουπόλεως και Κριμαίας – Εορτάζει στις 11 Ιουνίου

Η αμαρτία φέρνει τις συμφορές

*Όταν η κοινωνία ξεφεύγει και η αμαρτία πολλαπλασιάζεται επόμενο είναι να ακολουθήσουν συμφορές… και πλέον ζούμε εποχές όπου η αμαρτία έχει γίνει κανόνας… ζούμε στην πιο αμαρτωλή εποχή από κτίσεως κόσμου… Οι Άγιοι και οι Πατέρες της Εκκλησίας μας, χτυπούν τα καμπανάκια εδώ και χρόνια… Μόνο η μετάνοια και η συμμετοχή στα μυστήρια της Εκκλησίας μπορεί να ανακόψει το κακό που έρχεται!

Καθηγούμενος Γέροντας Γρηγόριος: «Μη φτύνης στον κόρφο σου, Έλληνα, αλλά στα πρόσωπα εκείνων που σε καταντήσανε έτσι»

ΤΑ ΤΡΙΑ ΠΑΡΤΙΜΕΝΤΑ ΤΗΣ ΑΚΟΛΑΣΙΑΣ

«Τρίτωσε τὸ κακό» λέει ὁ λαός. Ἄραγε θὰ πάη καὶ πιὸ ψηλά; Ἀπ᾽ ὅ,τι δείχνουν τὰ προγνωστικὰ τῶν κρατούντων, τὸ κακὸ θὰ ἀποκορυφωθῆ ὅσο σὲ καμμιὰ ἄλλη ἐποχή, γιὰ νὰ ἔρθη ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ ἄρη ἅπαντας. Χρόνια Σοδόμων καὶ Γομόρρων, χρόνια πρὸ τοῦ κατακλυσμοῦ.

Ο άγνωστος ήρωας ιερέας του Διστόμου και η εκτέλεσή του

*Συγκλονιστική ιστορία! Αξίζει να αφιερώσετε λίγα λεπτά από τον χρόνο σας και να την διαβάσετε!

~ Υπάρχουν στιγμές στην ανθρώπινη Ιστορία που οι λέξεις αδυνατούν να περιγράψουν τον πόνο και τη φρίκη που έζησαν κάποιοι άνθρωποι.

Ύμνος στην Κωνσταντινούπολη (Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

Βασιλεύουσα Πόλη, δίπλα στον καταγάλανο Βόσπορο, ποιας άλλης πόλης ή δόξα μπορεί ποτέ με τη δική σου να συγκριθεί;

Μην υποτιμά κανείς την οργή του λαού!

Όσοι κρίνουν τέτοιες διαμαρτυρίες με αθηνοκεντρική λογική είναι βαθιά νυχτωμένοι!

Από τον Δημήτρη Ριζούλη

Τα καλοκαίρια των παιδικών ονειρικών χρόνων

Είναι πάνω από 25 τα χρόνια που πέρασαν… Όμως ακόμη θυμάμαι εκείνες τις μέρες… Τότε που έκλειναν τα σχολεία και εγώ γύριζα στο σπίτι με το «ενδεικτικό» της αποφοίτησής μου από την τάξη…

«Το έλεος Σου καταδιώξει με πάσας τάς ημέρας της ζωής μου»

Ὁ ἱερός Ψαλμωδός στον ὑπέροχο εἰ­κοστό δεύτερο (κβ΄) Ψαλμό παρου­σιάζει τον Κύριο ὡς Καλό Ποιμένα, που ποιμαίνει με ἀγάπη καὶ στοργὴ τὰ λογικὰ πρόβατά Του καὶ φροντίζει τίποτε νὰ μὴ μᾶς λείψει: «Κύριος ποιμαίνει με, καὶ οὐδέν με ὑστερήσει» (στίχ. 1).