Όσιος Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ
…Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι για μας, για όλο τον χριστιανικό κόσμο, μια από τις στιγμές αυτές είναι η Σιναϊτική αποκάλυψη. Εκεί ο μέγας Μωυσής δέχθηκε νέα γνώση για τη Θεία Φύση: «Εγώ ειμι ο Ών» (Εβραϊκά: Γιαχβέ).
Το θαυμαστό αυτό γεγονός έγινε η αρχή νέας περιόδου στην ιστορία του κόσμου μας. Μπροστά στην ανθρωπότητα ανοίχθηκαν θαυμαστοί ορίζοντες. Η πνευματική κατάσταση των ανθρώπων αποτελεί το υπέδαφος των ιστορικών γεγονότων.
Ο Μωυσής, φορέας της ύψιστης παιδείας της σύγχρονης του Αιγύπτου, δεν αμφέβαλλε ότι η αποκάλυψη που του δόθηκε με ασυνήθιστο τρόπο εκπορευόταν από Εκείνον, ο Οποίος δημιούργησε τον κόσμο, τον ορατό και ψηλαφητό, αλλά και τον αόρατο και νοερό. Με το όνομα του Γιαχβέ, που του αποκαλύφθηκε,προσκάλεσε τον εβραϊκό λαό να τον ακολουθήσει.
Η νέα ύψιστη γνώση, του εξασφάλισε απεριόριστη ισχύ. Με το όνομα του «Γιαχβέ» –«Εγώ ειμι»– πραγματοποίησε πολλά θαυμαστά έργα, εκπλήρωσε εξαιρετικά σημαντική αποστολή, για την οποία και επάξια του ανήκει αθάνατη δόξα. Αυτός οδήγησε την ανθρωπότητα στο ύψος της πιο αληθινής γνώσεως για τον Αιώνιο. Η πίστη του ήταν πάνω από αμφιταλαντεύσεις. Στα προστάγματα του απέδιδε αξία Θείας προελεύσεως – όλα γίνονταν στο Όνομα και με το Όνομα του «Εγώ ειμι» που του αποκαλύφθηκε. Το Όνομα αυτό είναι φοβερό κατά τη δύναμη και την εξουσία Του. Είναι άγιο, Θείο. Σε αυτό εκφράζεται η γνώση για Εκείνον, στην ευδοκία του Οποίου οφείλεται κάθε υπαρκτό στον απέραντο για μας κόσμο. Το Όνομα αυτό ως ενέργεια, που εκπορεύεται από τον Θεό, περικλείει μέσα του την άκτιστη Ενέργεια του Παντοκράτορα: «Εγώ ειμι ο Ών».
Ο Μωυσής, ο γίγαντας της ιστορίας του κόσμου μας, ελευθέρωσε τον εβραϊκο λαό από τον «αιγυπτιακό ζυγό», που αποτελεί τον τύπο όλων των μορφών της δουλείας, των παλαιών και των συγχρόνων. Κατά τη διάρκεια της πορείας στην έρημο αποδείχθηκε ότι ο πρωτόγονος λαός των νομάδων, τους οποίους κατεύθυνε, δεν ήταν ακόμη έτοιμος για την πρόσληψη ενός τόσο μεγάλου Φωτός, παρά τα πολλά θαύματα που πραγματοποιήθηκαν μπροστά στα μάτια τους. Με τον εμφανέστερο τρόπο εκδηλώθηκε η απιστία τους, όταν προσήγγισαν τα όρια της Γης της Επαγγελίας. Ακολούθησε η απόφαση: Όλοι όσοι ανατράφηκαν στην κοσμοθεωρία της Αιγύπτου όφειλαν να αφήσουν τα οστά τους στην έρημο. Αυτοί δεν θα εισέλθουν στον Νέο Κόσμο «δι’ απιστίαν» (Εβρ. 3,16‐19). Κατά τους μακρούς χρόνους των περιπλανήσεων στην έρημο ο Μωυσής θα καταρτίσει νέα γενιά με μεγαλύτερη κατανόηση για τον Αόρατο, ο Οποίος βαστάζει τα πάντα στην παλάμη Του.
Τιμάμε την εξαίρετη μεγαλοφυΐα του Μωυσή, προπαντός ακόμη και για το ότι συνέλαβε την αποκάλυψη που του δόθηκε ως αληθινά αυθεντική, εκ Θεού, αλλά ταυτόχρονα κατανόησε ότι δεν την προσέλαβε σε όλη την πληρότητα της: Κάτι παρέμεινε κεκρυμμένο. Ψάλλει: «Πρόσεχε ουρανέ, και λαλήσω, και ακουέτω η γη ρήματα εκ του στόματος μου» (Δευτ. 32,1). Παράλληλα με αυτό αναζητούσε πληρέστερη γνώση, κράζοντας στον Θεό, εκ βαθέων: «Εμφάνισον μοι Σεαυτόν γνωστώς, ίνα ίδω Σε» (Έξοδ. 33,13). Ο Μωυσής εισακούσθηκε, αλλά έλαβε απάντηση στα όρια της δυνάμεως του: «Εγώ παρελεύσομαι πρότερος σου τη δόξη μου και καλέσω τω Ονόματι μου, Κύριος εναντίον σου … ηνίκα δ’ αν παρέλθη η δόξα μου … σκεπάσω τη χειρί μου επί σε … και αφελώ την χείρα, και τότε όψει τα οπίσω μου, το δε Πρόσωπον μου ουκ οφθήσεται σοι» (Έξοδ. 33,19‐23)…
Όλος ο Ισραήλ, σύμφωνα με τη διαθήκη αυτή, έζησε κάτω από τον νόμο της αναμονής εκείνου του Προφήτη, για τον οποίο έγραψε ο Μωυσής (βλ. Ιωάν. 5,46)· τον κατεξοχήν Προφήτη (βλ. Ιωάν. 1,21)· τον Μεσσία, ο Οποίος «όταν έλθη Εκείνος αναγγελεί ημίν πάντα» (Ιωάν. 4,25). Και οι άλλοι προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης ζούσαν με την προσδοκία και ανήγγειλαν τον ερχόμενο Χριστό· και εμείς ακούμε τον μακραίωνα στεναγμό τους: Έλα, και ζήσε μαζί μας, για να Σε γνωρίσουμε: «Ιδού η Παρθένος εν γαστρί έξει, και τέξεται Υιόν, και καλέσουσι το όνομα Αυτού Εμμανουήλ, ό εστι μεθερμηνευόμενον μεθ’ ημών ο Θεός» (Ματθ. 1,23· Ησ. 7,14). Ο από πολλού Αναμενόμενος ήρθε, αλλά με εντελώς απρόσμενο τρόπο:…. «Ήλθεν», αλλά με άκρα πτωχεία και διωκόμενος από τις πρώτες ημέρες…Ήρθε με άκρα ταπείνωση· ως ο έσχατος φτωχός. Δεν είχε, «πού την κεφαλήν κλίνη» (Ματθ. 8,20). Δεν είχε καμία εξουσία όχι μόνο στο Κράτος, αλλά ακόμη και στη Νομική Εκκλησία, που θεμελιώθηκε πάνω στη Σιναϊτική Αποκάλυψη και που δόθηκε από τον Ίδιο στον Μωυσή (Ιωάν. 5,46).
Η γέννηση Του δεν ήταν απειλητική για κανέναν εκτός από τον Ηρώδη. Δεν αντιστέκεται σε αυτούς που Τον απορρίπτουν. Κι εμείς Τον γνωρίσαμε ως Παντοκράτορα, ακριβώς γιατί Εκείνος κένωσε τον Εαυτό Του «μορφήν δούλου λαβών» (Φιλιπ. 2,7), μέχρι του σημείου να μην αντιστέκεται στη βία και τον φόνο που διαπράχθηκε σε βάρος Του. Και αυτό είναι φυσικό: Ως Δημιουργός, ως αληθινός Δεσπότης όλης της κτίσεως, δεν εκδικήθηκε κανέναν. Ήρθε «σώσαι τον κόσμον» (πρβλ. Λουκ. 9,56· Ιωάν. 3,17 και 12,47),
πηγή: iconandlight
Σημεία Καιρών 