αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
~ Καρπός και τελειότητα των αρετών είναι η αγάπη.
Εάν η αρετή μας δεν στοχεύει στην αγάπη, εάν δεν εκφράζεται ως αγάπη, τότε δεν είναι γνήσια και θεάρεστη, αλλά είναι νοθευμένη με την φιλαυτία και την κενοδοξία μας.
Μέσα στον αγώνα της πνευματικής ζωής θα έρθουμε αντιμέτωποι με τον μεγάλο μας εχθρό, τον εαυτό μας. Αυτόν χρειάζεται να νικήσουμε.
Η νίκη είναι αναγκαία διότι χωρίς αυτήν εξωτερικά θα φαινόμαστε ευγενείς και πράοι, ηθικοί και καλοσυνάτοι ενώ εσωτερικά θα είμαστε δολωμένοι στους κακούς, πονηρούς και αισχρούς λογισμούς, θα παραμένουμε αιχμάλωτοι του μίσους, του φθόνου, της εμπάθειας, της κοσμικότητας, του εγωισμού.
Και αυτό το καταλαβαίνουμε όταν με την παραμικρή αφορμή όλο αυτό το εσωτερικό σκοτάδι μας βγαίνει στην επιφάνεια με βίαιο και απότομο τρόπο.
Εάν λοιπόν δεν αποκτήσουμε ταπείνωση και μετάνοια, όποια αρετή κι αν ασκούμε, να ξέρουμε ότι δεν έχει βάσεις γερές και σταθερές.
Γι’ αυτό και εύκολα καταποντιζόμαστε και έπειτα απογοητευόμαστε. Δεν είναι ότι δεν κάνουμε αγώνα. Το λάθος μας είναι ότι δεν αρχίζουμε από τα πρώτα και προσπαθούμε να πετύχουμε τα τελευταία.
Όλοι μας είμαστε αρχάριοι στα πνευματικά.
Γι’ αυτό και χρειαζόμαστε πνευματικό καθοδηγητή που θα μας δώσει το πλαίσιο του αγώνα μας, που θα μας συμβουλεύσει για να ασκηθούμε θεάρεστα και όχι αδιάκριτα, που θα μας μάθει να αποδεχόμαστε με απλότητα την επιτυχία ή την αποτυχία στην ζωή μας, που θα μας μυήσει στα Μυστήρια της Χάριτος.
Ό,τι όμως κι αν κάνει ο πνευματικός μας, όσο καλός και άγιος και σοφός και έμπειρος κι αν είναι, δεν θα μπορέσει να μας βοηθήσει εάν εμείς δεν προσπαθήσουμε, εάν εμείς δεν κάνουμε υπακοή, εάν εμείς δεν αφήσουμε στην άκρη το εγώ μας.
Ο αββάς Ησαΐας μας λέγει: «Τέλος αρετών εστίν η αγάπη, τέλος δε των παθών εστί το δικαιώσαι εαυτόν».
Δηλαδή: Η τελειότητα των αρετών είναι η αγάπη, ενώ η τελειότητα των παθών είναι να δικαιώνει ο άνθρωπος τον εαυτό του».
Να λοιπόν η κορυφή των αρετών, η αγάπη.
Να λοιπόν και ο πάτος των παθών, η αυτοδικαίωση.
Βασικός κανόνας του αγώνα μας είναι η απομάκρυνσή μας από τις δικαιολογίες, από την αμνήστευση των σφαλμάτων μας, από το να δικαιώνουμε τον εαυτό μας για τις αμαρτίες και τα πάθη μας.
Όταν ο άνθρωπος πάρει απόφαση, να μην κρύβεται πίσω από δικαιολογίες για τις αμαρτίες του, ανοίγεται μπροστά του ο δρόμος της επιστροφής προς τον Πατέρα του.
Μόνο τότε η μετάνοια ενεργείται στη ζωή μας, μόνο όταν με ανδρεία, δηλαδή ταπεινά, παραδεχόμαστε τα λάθη και τα πάθη μας και πλέον με ελπίδα κοιτούμε μπροστά.
Τότε δεν υπάρχει απογοήτευση αλλά μετάνοια, δεν υπάρχει μιζέρια αλλά ελπίδα, δεν υπάρχει υποκρισία αλλά ταπείνωση, δεν υπάρχει φιλαυτία αλλά φιλαδελφία, δεν υπάρχει αυτοδικαίωση αλλά αγάπη.
Τότε βγαίνει από το κέντρο της ζωής μας το εγώ μας και τοποθετείται ο Χριστός.
Πηγή: Με παρρησία…
Όλοι έχουμε μια αγάπη ιδιοτελή, ακόμα και όταν κάνουμε το καλό. Ανιδιοτελή αγάπη έχουν μόνο όσοι έφθασαν στην θέωση, δηλαδή οι άγιοι. Το να καθαρθούμε από τα πάθη και να θεραπευθεί ο άνθρωπος είναι αποτέλεσμα μιας ολοκληρης πνευματικής διαδικασίας που δυστυχώς δεν την κάνουμε. Α) Γιατί δεν υπάρχουν μέσα στις πόλεις θεραπευμένοι εξομολόγοι που θα οδηγήσουν απλανώς τον πιστό στην αγιότητα, και Β) Δεν υπάρχει η όρεξη γι’αυτήν την διαδικασία από τους χριστιανούς. Οι εξομολόγοι προσπαθούν οι άνθρωποι να καθοδηγήσουν τον λαό με βάση την Αγία Γραφή και τους πατέρες της Εκκλησίας, καθώς και με την όποια εμπειρία έχουν προσωπικά. Και ο λαός του Θεού αρέσκεται σε μια ηθικολογία που βολεύει τον ευατό του. Ακόμη και αν εξομολογούμεθα και αν κοινωνούμε και αν προσευχόμαστε δεν φτάνουμε στην αγιότητα γιατί όλα αυτά που κάνουμε τα κάνουμε αποσπασματικά και με ηθικολογικό τρόπο. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι θα σταματήσουμε να τα κάνουμε. Απλά όλοι είμαστε στο στάδιο το νηπιακό- της καθάρσεως- και εκεί θα μείνουμε. Όλα αυτά του Ισαάκ του Σύρου αφορούν πνευματικό αγώνα που ο σημερινός χριστιανός δεν είναι διατεθειμένος να κάνει. Έχω παρακολουθήσει εκατοντάδες πνευματικές ομιλίες, τις έχω καταγράψει. Σπούδασα Θεολογία με μεταπτυχιακές σπουδές. Όλα αυτά που διδάσκουμε για Ισσάκ Σύρο, Μάξιμο ομολογητή, Συμεών Νέο Θεολόγο, Διονυσιακά κείμενα τα αποδιδόμενα στον Αρεοπαγείτη και άλλους φιλοκαλικούς πατέρες, είναι μέν η πεμπτουσία της Ορθοδοξίας, μας ηδονίζουν εγκεφαλικά, αλλά είναι αδύνατον να βιωθούν από τον σύγχρονο χριστιανό του οποίου ο νούς έχει αλωθεί όχι μόνο από αμαρτίες, αλλά κυρίως και πρωτίστως από βιωτικές μέριμνες. Καλό λοιπόν είναι να τα διδάσκουμε όλα αυτά, ενημερώνοντας αυτούς που τα ακούν, ότι όλα αυτά αποτελούν τα ανώτατα στάδια της πνευματικής ζωής, και με τα οποίαη μόνη σχέση που έχουμε είναι στην καλύτερη περίπτωση η μελέτη τους. Μιά μελέτη που μας βοηθά κυρίως στην αυτογνωσία ότι δεν έχουμε κατορθώσει τίποτα από πνευματικής ζωής, παρά μόνο ότι κοινωνόντας, εξομολογούμενοι και προσευχόμενοι απλά κάναμε το πρώτο από τα εκατό βήματα της πνευματικής ζωής. Αυτό μας οδηγεί σε αυτογνωσία και είμαστε σε πολύ καλό δρόμο……………
Μου αρέσει!Μου αρέσει!