«Θυμάμαι ότι κάποτε, όταν ήμουν νέος, πήγα στα μέρη της Θηβαΐδας, όπου έμενε ο μακάριος Αντώνιος.
Είχαν μαζευτεί γέροντες κοντά του και συζητούσαν για την τελειότητα της αρετής, ποια άραγε να είναι η μεγαλύτερη από τις αρετές που μπορεί να προφυλάξει το μοναχό από τα δίχτυα του διαβόλου και την απάτη του χωρίς να βλαφτεί. Ο καθένας λοιπόν όπως το σκεφτόταν ο νους του, έλεγε τη γνώμη του…
ΓΙΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ: >> ΕΔΩ
Σοφίαν δὲ λαλοῦμεν ἐν τοῖς τελείοις,σοφίαν δὲ οὐ τοῦ αἰῶνος τούτου,οὐδὲ τῶν ἀρχόντων τοῦ αἰῶνος τούτου τῶν καταργουμένων·ἀλλὰ λαλοῦμεν σοφίαν Θεοῦ ἐν μυστηρίῳ,τὴν ἀποκεκρυμμένην,ἣν προώρισεν ὁ Θεὸς πρὸ τῶν αἰώνων εἰς δόξαν ἡμῶν,ἣν οὐδεὶς τῶν ἀρχόντων τοῦ αἰῶνος τούτου ἔγνωκεν·εἰ γὰρ ἔγνωσαν,οὐκ ἂν τὸν Κύριον τῆς δόξης ἐσταύρωσαν·
Μου αρέσει!Μου αρέσει!