…Κάθε σπίτι περνάει τις δικές του δοκιμασίες, αλλά σε ένα πραγματικό σπίτι, βασιλεύει η ειρήνη που δεν χαλιέται από τις γήινες καταιγίδες. Ένα σπίτι είναι ένας τόπος ζεστασιάς και τρυφερότητας. Μιλάτε με αγάπη στο σπίτι.
Σε ένα τέτοιο σπίτι μόνο ομορφιά και ευγένεια τού χαρακτήρα μπορούν να φυτρώσουν. Μια από τις δυστυχίες τής εποχής μας είναι ότι οι ήσυχες οικογενειακές βραδιές αντικαθίστανται από δουλειές, ψυχαγωγία και πέρα-δώθε στην κοινωνία.
Κάθε όμορφη σκέψη που έρχεται στο μυαλό ενός παιδιού ενδυναμώνει κι εξευγενίζει τον χαρακτήρα του. Τα σώματά μας, αντίθετα με τις επιθυμίες μας, γηράσκουν, αλλά γιατί να μην μείνουμε νέοι στις ψυχές μας; Είναι απλά έγκλημα το να καταπνίγουμε την χαρά των παιδιών και να τα κάνουμε να δείχνουν ζοφερά και σοβαρά. Πολύ σύντομα, τα προβλήματα ζωής θα πέσουν πάνω στους ώμους τους. Πολύ σύντομα, η ζωή θα τους φέρει και απαιτήσεις, και έγνοιες, και δυσκολίες και το βάρος τής ευθύνης. Γι΄αυτό, λοιπόν, αφήστε τα να παραμείνουν νεαρά και ξέγνοιαστα όσο το δυνατόν περισσότερο. Όσο το δυνατόν περισσότερο, η παιδική τους ηλικία θα πρέπει να γεμίζει με χαρά, με παιχνίδια διασκέδασης.
Οι γονείς δεν πρέπει να ντρέπονται για το γεγονός ότι παίζουν και κάνουν φάρσες με τα παιδιά τους. Ίσως μάλιστα και να βρίσκονται πιο κοντά στον Θεό όταν εκτελούν ένα έργο που είναι σημαντικό για τα παιδιά.
Τα τραγούδια της παιδικής ηλικίας δεν ξεχνιούνται ποτέ. Οι μνήμες από αυτά καλύπτονται κάτω από το βάρος των γεμάτων φροντίδες χρόνων, όπως τον χειμώνα τα απαλά λουλούδια καλύπτονται κάτω από το χιόνι.
*****
Πόσο ευτυχισμένο είναι το σπίτι όπου όλοι, παιδιά και οι γονείς, χωρίς καμία εξαίρεση, πιστεύουν από κοινού στον Θεό. Σε ένα τέτοιο σπίτι βασιλεύει η χαρά τής συντροφικότητας. Ένα τέτοιο σπίτι είναι κατώφλι στα Ουράνια.
*****
Κάπως έτσι κι η ζωή ενός πραγματικού σπιτιού κυλάει μερικές φορές κάτω από το έντονο φως τού ήλιου, μερικές φορές στο σκοτάδι. Αλλά και στο φως και στο σκοτάδι, μάς διδάσκει πάντα να στρέφουμε το βλέμμα μας στα Ουράνια, στο μεγάλο σπίτι όπου και πραγματοποιούνται όλα τα όνειρα και οι ελπίδες μας, όπου οι διαρρηγμένοι στη γη δεσμοί ενώνονται και πάλι. Σε όλα ό,τι έχουμε και γι΄αυτά που κάνουμε, χρειαζόμαστε την ευλογία του Θεού. Κανείς εκτός από τον Θεό δεν θα μάς στηρίξει κατά τη διάρκεια αυτής της μεγάλης δοκιμασίας. Η ζωή είναι τόσο εύθραυστη που οποιοσδήποτε χωρισμός μπορεί να αποβεί αιώνιος. Δεν μπορούμε ποτέ να είμαστε σίγουροι ότι θα έχουμε ακόμα την ευκαιρία να ζητήσουμε συγχώρεση για τον κακό μας λόγο και να συγχωρεθούμε.
Η αγάπη μας για τον άλλον μπορεί να είναι ειλικρινής και βαθιά στις «ηλιόλουστες» μέρες, αλλά δεν μπορεί ποτέ να είναι τόσο δυνατή όσο στις ημέρες τού πόνου και της θλίψης όπου και ξεδιπλώνεται ολόκληρος ο κρυμμένος μέχρι τότε πλούτος της.
*****
Το σημαντικό έργο που μπορεί να κάνει ο άνθρωπος για τον Χριστό είναι αυτό που μπορεί και πρέπει να κάνει στο σπίτι του. Οι άνδρες έχουν βέβαια το δικό τους μερίδιο, σημαντικό και σοβαρό, αλλά η μητέρα είναι αυτή που είναι ο πραγματικός δημιουργός στο σπίτι. Με τον τρόπο που ζει δίνει στο σπίτι μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα. Ο Θεός έρχεται στα παιδιά για πρώτη φορά μέσα από την αγάπη της. Αυτό που λένε: “Θεέ μου, για να είσαι πιο κοντά σε όλους, δημιούργησε μητέρες”, είναι πραγματικά μια θαυμάσια σκέψη! Η αγάπη της μητέρας, κατά κάποιο τρόπο ενσωματώνει την αγάπη του Θεού και περιβάλλει την ζωή ενός παιδιού με τρυφερότητα.
Ορισμένες μητέρες αγαπούν μεν με πολλή αφοσίωση τα παιδιά τους, αλλά παρ΄όλα αυτά σκέφτονται κυρίως τα γήινα πράγματα. Είναι γεμάτες τρυφερότητα για τα παιδιά τους όταν αυτά είναι άρρωστα. Δουλεύουν σκληρά και αρνούνται τα πάντα για να ντύσουν σωστά τα παιδιά τους. Αρχίζουν να τα διδάσκουν πολύ νωρίς, λίγο-λίγο και συνεχώς τα βοηθούν να αναπτύξουν τις νοητικές ικανότητές τους, με απώτερο στόχο το να βρουν τη σωστή τους θέση στην κοινωνία. Παρ΄όλα αυτά δεν δίνουν μεγάλη προσοχή στο θέμα της πνευματικής ανάπτυξης των παιδιών. Δεν τα διδάσκουν την γνώση του θελήματος του Θεού. Υπάρχουν σπίτια στα οποία τα παιδιά μεγαλώνουν χωρίς να έχουν ακούσει ούτε μια φορά να λέγονται προσευχές από τους γονείς τους και δεν έχουν αποχτήσει καμία πνευματική κατάρτιση.
Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν σπίτια όπου η λαμπάδα καίει συνεχώς κι έντονα, όπου ακούγονται συνεχώς λόγια αγάπης για τον Χριστό, όπου τα παιδιά από νεαρή ηλικία διδάσκονται ότι ο Θεός τα αγαπά, όπου μαθαίνουν να προσεύχονται μόλις κιόλας αρχίσουν να μιλάνε. Και μετά από πολλά χρόνια, η μνήμη αυτών των ιερών στιγμών θα είναι ζωντανή, φωτίζοντας στο σκοτάδι με μια ακτίνα φωτός, εμπνέοντας σε περιόδους απογοήτευσης, αποκαλύπτοντας το μυστικό τής νίκης σε μια δύσκολη μάχη, και ο Άγγελος του Θεού θα βοηθήσει τα παιδιά να αντιμετωπίσουν τούς σκληρούς πειρασμούς και να μην υποπέσουν στην αμαρτία.
Αποσπάσματα από τα αρχεία τού 1899 της αυτοκράτειρας Alexandra Fedorovna
Από το βιβλίο “Τα παιδιά του Τσάρου”, από τον εκδοτικό οίκο της Μονής Σρέτενσκι – Επιμέλεια Νατάλια Μπονέτσκαγια, Μετάφραση: Γρηγόριος Μάμαλης
Σημεία Καιρών 