– …Χωρίς την προσευχή όλες οι αρετές είναι σαν δένδρα χωρίς χώμα. Σήμερα πια δεν υπάρχει η προσευχή στην ζωή των χριστιανών και αν υπάρχει δεν έχει μέσα της ζωή. 

Ο ίδιος ο  Χριστός προσευχόταν και προσευχόταν τις πιο πολλές φορές πάνω στα βουνά, στις κορφές των βουνών, όπου εκτός απ’αυτόν τον ίδιο δεν υπήρχε κανείς άλλος.  Ο Χριστιανός, φίλε μου, είναι άνθρωπος της προσευχής. Ο πατέρας του, η μητέρα του, η γυναίκα,τα παιδιά και η ζωή του είναι μόνο ο Χριστός. Ο μαθητής του Χριστού πρέπει να ζει μόνο με το Χριστό. Όταν θα αγαπά έτσι το Χριστό, τότε οπωσδήποτε θα αγαπά και όλη τη δημιουργία του Θεού. Οι άνθρωποι νομίζουν ότι πρώτα πρέπει ν’ αγαπάμε τους ανθρώπους και μετά τον Θεό. Κι εγώ ο ίδιος έτσι  έκανα. Αλλά ήταν ανώφελο. Όταν, όμως, άρχισα ν’ αγαπώ πρώτα τον Θεό, τότε σ’αυτήν την αγάπη στο Θεό βρήκα και τον πλησίον μου, και στην ίδια την αγάπη του Θεού οποιοσδήποτε εχθρός μου γινόταν φίλος μου και άνθρωπος του Θεού. 

Η πρώτη μορφή της αγάπης του Θεού είναι η προσευχή. Σήμερα οι χριστιανοί έχτισαν πλήθος ναών, έγιναν γραμματισμενοι και επιστήμονες, αλλά η ζωντανή προσευχή δεν υπάρχει. Αυτή είναι η μεγαλύτερη συμφορά. Η προσευχή κάνει τον άνθρωπο, άνθρωπο του Ευαγγελίου, άνθρωπο του Χριστού. Αν γνώριζαν οι χριστιανοί την δύναμη της προσευχής, τότε θα είχαν αναγεννηθεί . Δεν ξέρω πολλά γράμματα και η προσευχή με διδάσκει πως να σκέφτομαι, να μιλάω και τι να κάνω. Εσύ, φίλε, είχες γνωρίσει τον Συμεών Σαμψώνοβιτς. Η προσευχή τον μεταμόρφωσε, τί μεγάλος ήταν ο άνθρωπος αυτός! Συχνά προσευχόμασταν μαζί στο δάσος. Αλλά δεν φτάνει να προσευχόμαστε μόνο. Πρέπει κάθε μέρα να πεθαίνουμε για τον Χριστό, κι αυτός ο θάνατος είναι η ζωή του χριστιανού. Έτσι λέει μέσα μου το πνεύμα: Πρέπει να πεθαίνουμε για τον Χριστό. Ακόμα είμαστε στη ζωή και αυτή η ζωή μας σαν να είναι η νηπιακή κατάσταση της ψυχής. Η ωριμότητά της είναι ο θάνατος και μάλιστα ο θάνατος για χάρη του Χριστού. Όταν οι μάρτυρες πέθαιναν για τον Χριστό, τότε γεύονταν την πραγματική ζωή, και αυτή η ζωή ήταν γι αυτούς τόσο γλυκιά, ώστε ξεχνούσαν τα βάσανα και τον ίδιο τον θάνατο! Εγώ ο τρελό- Μάξιμος λέω, ότι χωρίς την τρέλα είναι αδύνατον να κληρονομήσουμε την Βασιλεία του Θεού…

Χωρίς την προσευχή δεν μπορούμε να αγαπήσουμε τον Χριστό. Να προσεύχεσαι πιο συχνά και η προσευχή θα γεννήσει μέσα σου την αγάπη του Θεού… Όταν προσεύχεσαι να μην σε βλέπει κανείς… Από την στιγμή που αναστήθηκε ο Χριστός ολόκληρη η γη έγινε θρόνος του Σωτήρα και Κυρίου μας. Ο θρόνος πάνω στον οποίο εμφανίζεται ο Αναστημένος Χριστός είναι οι καρδιές μας. Θαυμαστά τα έργα του Θεού! Όταν προφέρω το όνομα του Αναστάντος Χριστού, τότε μεθώ από χαρά. Τότε βλέπω τον Χριστό, όχι μόνο σαν επουράνιο Θεό αλλά πιο πολύ σαν αληθινό Βασιλέα της Δόξης που ζει ανάμεσά μας και αναπαύεται στις καρδιές μας. Αν είχαμε καθαρή καρδιά θα τον βλέπαμε ακόμα και με τα σωματικά μας μάτια, σαν τον Αναστημένο Υιό του Θεού, ο οποίος ζει εδώ στην γη μαζί μας…” Ο Μάξιμος άρχισε να ψάλλει το “Χριστός ανέστη “. Η ψυχή μου γέμισε χαρά και φως. Η καρδιά μου σαν να φλεγόταν με κάποια θαυμαστή φλόγα, γονάτισα και άρχισα να προσεύχομαι στο Θεό. Ο Μάξιμος έβαλε το αριστερό του χέρι πάνω στο κεφάλι μου και άρχισε να ψάλλει το “Χριστός ανέστη” ακόμα πιο δυνατά. Αυτό γλύκανε τόσο την ψυχή μου, ώστε όταν εκείνος σταμάτησε να ψάλλει ήμουν έτοιμος να λιώσω από αυτή τη γλυκύτητα. τα.

Άρχισε να βραδιάζει. Κοιτάζοντας τον ήλιο ο Μάξιμος άρχισε να λέει με έναν τόνο πανηγυρικό:” θα έλθει ο καιρός και οι δίκαιοι θα λάμψουν σαν τον ήλιο στην Βασιλεία των Ουρανών. Ω, θαυμαστός ο Χριστός!..”

Μετά ο Μάξιμος έπεσε στο χορτάρι και φώναξε δυνατά:” Κύριε, αν είναι δυνατόν, ελέησε και σώσε και τον διάβολο και όλη τη στρατιά του. Γεώργιε, να προσεύχεσαι και να αγαπάς τον Θεό, όλο το σύμπαν Του και όλη την δημιουργία Του. Αυτό που δεν θέλεις για τον εαυτό σου, να μην το θέλεις ακόμα και για τον ίδιο το διάβολο…..

…Θα έλθει ο καιρός όταν ο ίδιος ο Θεός θα σου δείξει τι πρέπει να κάνεις. Έτσι λέει το πνεύμα μέσα μου: για χάρη του Χριστού να είσαι πάντα έτοιμος για όλα. Γι’ αυτόν που υπάρχει εν Χριστώ δεν υπάρχουν βάσανα και θάνατος. ”

Ο Μάξιμος με χαιρέτησε και πήγε στο βάθος του δάσους…

*Απόσπασμα από το κείμενο

Από το βιβλίο : Από όσα είδα και έζησα, αρχ. Σπυρίδων (Κισλιάκοφ), εκδ. Ορθόδοξος κυψέλη, σελ. 35 κ.ε.

ΠΗΓΗ