Στο ερώτημα του Κυρίου : «Τι θέλεις άνθρωπε;» αν η απάντηση δεν είναι ΕΣΕΝΑ ΚΥΡΙΕ… τότε οτιδήποτε άλλο, 

θα οδηγήσει τον άνθρωπο στην ειδωλολατρία και στον εκτροχιασμό από τον δρόμο της ζωής.

Για να ακολουθήσουμε τον Χριστό οφείλουμε να Τον καταλάβουμε, να Τον αφήσουμε να μας μιλήσει και να Τον ακούσουμε.  «Ἰδού ἕστηκα ἐπί τήν θύραν καί κρούω· ἐάν τις ἀκούσῃ τῆς φωνῆς μου καί ἀνοίξῃ τήν θύραν, καί εἰσελεύσομαι πρός αὐτόν καί δειπνήσω μετ’ αὐτοῦ καί αὐτός μετ’ ἐμοῦ» Αποκαλ. Γ’20.

Θέλουμε τον Χριστό στη ζωή μας; Βλέπουμε την κάθε μας πράξη μέσα από το μικροσκόπιο του Ευαγγελίου; Βιώνουμε αυτή τη ζωή ως προετοιμασία για τη βασιλεία των Ουρανών; Αν ναι, τότε έχουμε θέσει τις βάσεις για να οικοδομήσουμε τη σωτηρία μας. Αν όχι, ακόμα και η παρουσία μας στον Ιερό Ναό κατά τη διάρκεια των ακολουθιών είναι ανώφελη, από τη στιγμή που έχω στη ζωή μου στάση αμετανοησίας.

Πολλές φορές στην προσευχή μας θέλουμε να αλλάξει ο Χριστός και όχι εμείς. Θέλουμε τον Χριστό να δει τα πράγματα όπως εμείς θέλουμε και όχι εμείς να δούμε τα πράγματα στη ζωή μας όπως ο Κύριος επιθυμεί.

Τόσο μικρά και απλά ερωτήματα , μα τόσο δύσκολο να απαντηθούν . . . .

Τι θέλουμε από τη ζωή ; Τι θέλουμε από τον γάμο μας; Γιατί κάναμε παιδιά; Πώς βλέπω τα παιδιά μου και τι θέλω από αυτά; Τι θέλουμε από τον Χριστό; Τι σημαίνει σωτηρία και βασιλεία των Ουρανών για τη δική μου υπαρξιακή πορεία; Γιατί πηγαίνω Εκκλησία; Τι είναι αυτό που ζητάω από τον Θεό; Γιατί Τον θέλω στη ζωή μου; Bλέπω τον εαυτό μου στον καθρέφτη … Γερνάω, αρρωσταίνω, αρχίζω να μην μπορώ να κάνω καθημερινά πράγματα. Ο θάνατος με κοιτάει με βλέμμα αντάμωσης, ο Κύριος είναι όμως εκεί με τα χέρια ανοιχτά για να τρέξω κοντά Του… Τι κάνω τελικά; Τι έκανα στη ζωή μου; Τι σφραγίδες άφησα;…

Ερωτήματα που τα κάνεις και ξεφυσάς, πολλές φορές δεν βρίσκεις τί να πεις αλλά η αγάπη είναι πάντα η απάντηση που αρμόζει σε όλα τα υπαρξιακά ερωτήματα που έχουμε μέσα μας.

Κάθε απάντηση είναι και ένα κομμάτι παζλ που συνθέτει την εικόνα της ζωής μου και της πορείας μου. Πολλές φορές όμως, φοβόμαστε να απαντήσουμε και οδηγούμαστε στον δρόμο της κατάθλιψης..

Να βλέπουμε τη ζωή σαν προετοιμασία, να κάνουμε λίγα και καλά στην καθημερινότητα μας.

Αλήθεια, πώς θα ζούσαμε ένα 24ωρο αν μας λέγανε ότι είναι το τελευταίο μας;

Μπορεί να μην μπορέσουμε τελικά να αγαπήσουμε ολοκληρωτικά τον κόσμο και τους εχθρούς μας, αρκεί όμως να μετανοήσουμε για τα λάθη μας, να “δούμε” τις αδυναμίες μέσα μας. Μας έχουν δοθεί χαρίσματα και δυνατότητες για να γίνουμε κατά Χάριν Θεοί, μοιράζοντας αγάπη και θυσία στους αδερφούς μας, ας μην τα πετάμε στα σκουπίδια. “Ο καθένας σας, λοιπόν, σαν καλός διαχειριστής της θείας χάριτος, ας χρησιμοποιεί το χάρισμά του για να υπηρετεί τους άλλους” Α’ Πέτρου (4,11)

Να ασχοληθούμε αγαπητοί μου σοβαρά με τη ζωή μας. Να βάλουμε θεληματικές βάσεις ώστε να ξέρουμε τι θέλουμε και που βαδίζουμε. Να θέσουμε την ύπαρξή μας σε συγκεκριμένη τροχιά. Να μην ακροβατούμε μεταξύ παθών και αρετών. Δεν μπορούμε να είμαστε και με τον Χριστό και με τον διάβολο… Να απαντήσουμε σε αυτά τα ερωτήματα όχι όπως θα ήθελα εγώ , αλλά όπως ο Κύριος προστάζει σύμφωνα με το θέλημα Του .

Και αυτές οι ευαγγελικές απαντήσεις , να γίνουν ζωή, βίωμα, ώστε η χάρις να μου δείξει τον δρόμο….

Δεν θέλω να γίνω κάτι που δεν είμαι , θέλω απλά να καταλάβω τον εαυτό μου. Θέλω απλά να γνωρίσω τον εαυτό μου και να αγαπήσω Αυτόν που με επλάσε. Μέσα από αδυναμίες, λάθη, πτώσεις, τουλάχιστον όμως ξέρω ότι κάποιος με αγαπάει τόσο πολύ που η αγάπη Του δεν έχει τέλος. “Η αγάπη καλύπτει πλήθος αμαρτιών” Α’Πέτρου (4,8)

– Αχ! Κύριε δυσκολεύομαι να ξεπεράσω τις αδυναμίες μου, τουλάχιστον όμως καταλαβαίνω ότι με απομακρύνουν από κοντά σου και παίρνω δύναμη για να σε πλησιάσω και πάλι.

Να έρθει η ώρα να παρουσιαστούμε στον Κύριο με πληγές μετανοίας και όχι με πληγές που κάναμε στους άλλους..

Καθημερινά έρχεται ο Χριστός να μας ζητήσει σε γάμο. Ας πούμε το μεγάλο ΝΑΙ…

Καλό αγώνα !

π. Σπυρίδων Σκουτής – euxh.gr