Θα μπορούσαμε να πούμε ότι, όπως ο Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ ήταν ο Άγιος του ρωσικού λαού στον 19ο αιώνα, έτσι και ο Άγιος Παΐσιος ήταν «ο δικός μας Άγιος» στον 20ο αιώνα. 

Ο φορεύς του πνεύματος της παρακλήσεως (παρηγορίας), ο διδάσκαλος του φιλότιμου, αλλά και ο προφήτης του Γένους, όπως ο Πατροκοσμάς στον 18ο αιώνα. Αλλά συγχρόνως και ένας παγκόσμιος Άγιος. Άλλωστε κάθε Άγιος είναι και παγκόσμιος. Και όσο πιο μεγάλος, τόσο πιο παγκόσμιος.

Η εσωτερική του ζωή, όπως και όλων των αγίων, ήταν κρυφή και αθεώρητη.Εφανέρωσε λίγα για να μας βοηθήσει, αλλά έκρυβε πολύ περισσότερα. Στις μεταξύ μας σχέσεις, όταν ζούσε, κυριαρχούσε το ανθρώπινο στοιχείο που έκρυβε το εσωτερικό του μεγαλείο.

Το βασικότερο είναι ότι η πνευματική μας τύφλωση και ανεπάρκεια μας εμπόδισαν να δούμε πιο πνευματικά τον Γέροντα, ώστε να τον παρουσιάσουμε πιο πιστά. Αν η πνευματική μας κατάσταση ήταν καλύτερη, θα ήταν οπωσδήποτε πιο καλή και η βιογραφία του. Διότι είναι γνωστό ότι, για να βιογραφήσει κάποιος έναν άγιο, πρέπει να είναι και ο ίδιος άγιος και μάλιστα στα μέτρα του και στην κατάσταση του. Έλεγε ο Γέροντας ότι οι βίοι των αγίων που είναι γραμμένοι από αγίους είναι θαυμάσιοι…

Πάρα ταύτα, μέσα από τα άτεχνα γραφόμενά μας αναδύεται ο Γέρονταςκινούμενος με άνεση μεταξύ γης και ουρανού, εμπαίζων αλλά και οικτείρων τον διάβολο και «συναλιζόμενος» με πλειάδα αγίων.

Αποκαλύπτεται πάμπτωχος, αλλά με πλουσιότατες ευλογίες που κατεβάζει με την προσευχή του από τον ουρανό στη γη. Αδύναμος και ασθενής, αλλά πανίσχυρος και πυρακτωμένος με την Χάρη του Θεού, που ενώπιον του υποχωρούν ακόμη και οι φυσικοί νόμοι.

Μοναχός ερημοπολίτης, αλλά πολύ κοντά στις ανάγκες των ανθρώπων – ασκητής αυστηρός στον εαυτό του, αλλά φιλάνθρωπος μέχρις αυτοθυσίας υπέρ των αδυνάτων, των ασθενών και των αδικουμένων…

Ας έχουμε τις ευχές και τις πρεσβείες του. Αμήν.

από το περιοδικό: «ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ» (Τεύχος Νοέμβριος-Δεκέμβριος 2014)