Aρτοπούλου Έλλη

~ Θυμάμαι κάποτε τα σπίτια ήταν ανοιχτά… Της γιαγιάς μου, για παράδειγμα, ένα παλιό, ξύλινο, είχε όλη μέρα το σχοινί έξω απ την πόρτα, που το τραβούσες, άνοιγες κι έμπαινες, όποιος κι αν ήσουν… και εμείς, είχαμε το κλειδί έξω απ την πόρτα.

Επίσης, όποιος ήθελε έμπαινε. Τα σπίτια είχαν πάντα κόσμο, που περνούσε για μια «καλημέρα», έναν καφέ, μια κουβέντα.

Όταν τα σπίτια ήταν φωταγωγημένα, ήξερες πως κάποιος γιορτάζει. Στις γιορτές πηγαίναμε απρόσκλητοι. Με κάνα γλυκό, καμιά γλαδιόλα, καμιά κολόνια, κάτι για το καλό!!!

Τώρα… ζούμε στην εποχή με τα κλειδωμένα σπίτια τα κλειδωμένα κινητά τους κλειδωμένους τοίχους τις κλειδωμένες αναρτήσεις – μόνο για φίλους, τα κλειδωμένα μυαλά τις κλειδωμένες ψυχές.

Όλα λειτουργούν με Pin. Ανταλλάσσουμε καλημέρες στο Facebook και απαντούμε με Like…

Στις γιορτές στέλνουμε ευχές στους τοίχους γνωστών και αγνώστων και μας απαντούν με Like…

Ούτε μια γαρδένια, ούτε μια πάστα σεράνο, ούτε μια κουβέντα, μια αγκαλιά, ένα κοίταγμα στα μάτια, ένα χαζολόγημα, μια πόρτα ανοιχτή.

Θέλω να πω ένα μεγάλο «μπράβο» στην Ειρήνη που έγραψε όλο αυτό… γιατί αυτή είναι μια «αλήθεια» που πρέπει να σκεφτούμε όλοι μας…

Έτσι θα μπορέσουμε να καταλάβουμε τι είναι πραγματική «ευτυχία» και «αγάπη»!!

Με εκτίμηση – Aρτοπούλου Έλλη

Αντιγραφή για το «σπιτάκι της Μέλιας»

Καλημέρα Αρκαδία, Free Press Magazine – Περιοδικό Μαρτίου 2014 – Τεύχος 07

Εικόνα: «Η γιαγιά Μαριτσού πλένει τα πιάτα» έργο του Πασχάλη Αναστάση από:  larnacainhistory