Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ

Πώς μπορούμε να μορφώσουμε το πνεύμα μας έτσι, ώστε με κάθε κίνηση της αγάπης του προς όλη την κτίση και προς τον Θεό να αγκαλιάζει τα πάντα και να πενθεί στην προσευχή;

Γνωρίζουμε από τούς Βίους των Αγίων, από τις διδασκαλίες και τα συγγράμματά τους, ότι κανένας από αυτούς δεν πέρασε την οδό του χωρίς πρόσκαιρες υποχωρήσεις, πτώσεις ή ολισθήματα στην αμαρτία.

Όλοι όμως, χωρίς εξαίρεση, σώθηκαν με τη μετάνοια. Έτσι λοιπόν, όταν εμφανίζεται σε μάς το αίσθημα ότι είμαστε πραγματικά απότοκα τού σκότους του άδη, αυτό αποτελεί το επιθυμητό επακόλουθο τής πνευματικής επιστήμης. Και όπως γνωρίζετε, στις προσευχές της Μεγάλης Τεσσαρακοστής υπάρχει ένα συνεχές αίτημα να μάς ανοίξει ο Θεός τις πύλες τής μετάνοιας. Αυτή είναι η βασιλική οδός πού οδηγεί από το σκοτάδι της αμαρτίας και του θανάτου στη Βασιλεία του Θεού Πατρός, η οποία καταυγάζεται από τον Άδυτο “Ήλιο.

…Βαδίζουμε συνεχώς τον δρόμο της αυτομεμψίας, και αν μέσα μας βρεθεί χώρος, τότε ο Ίδιος ο Θεός κατέρχεται στο «υπόγειό» μας, στο σκοτεινό υπόγειο -δεν λέω «πάτωμα» αλλά «υπόγειο»- και μάς ανυψώνει προς τον Εαυτό Του. Και όταν Αυτός κατέλθει στο «υπόγειό» μας, τότε, παραδόξως, η παρουσία Του μετατρέπει τα πάντα σε αίσθηση της μακαρίας Βασιλείας τού Πατρός.[Εκφωνήθηκε στά ρωσικά, στίς 15 Όκτωβρίου 1990. [Β9-Β12 (Μ37)]

Πόσο αξιοπρόσεκτη είναι η περικοπή του αγίου Ανδρέου Κρήτης που λέγει: «Πρόσεχε, Ουρανέ και λαλήσω· Γη ενωτίζου φωνής μετανοούσης Θεώ», (Μέγας Κανών, ωδή β’, 1ον τροπάριον. Βλ. Δεύτερον, λβ’, 1 και Ησ. α’, 2).

Παρατηρήστε το παράδοξο αυτής της καταστάσεως: Ένας μόνος άνθρωπος μετανοεί για τις αμαρτίες του, αλλά το γεγονός αυτό λαμβάνει υπερκόσμιες διαστάσεις. Και «αυτή η τόλμη μας εκπλήσσει: «Ουρανέ, πρόσεχε αυτό που θα σου πω». Είναι φωνή ενός ανθρώπου που μετανοεί.

Ο Σιλουανός εξ ιδίας πείρας γράφει ότι ο θρήνος του Αδάμ ανάγκασε όλη την κτίσι να σιωπήση και να προσέξη τα δάκρυά του. Είναι καλό να συνειδητοποιήσουμε ότι μέσα στην μοναχική ζωή εισερχόμεθα σ’ αυτήν ακριβώς την πραγματικότητα.

Αντιλαμβάνεσθε την διαφορά που υπάρχει μεταξύ του εν Χριστώ ανθρώπου, του «αναγεγεννημένου» ανθρώπου, και εκείνου που δεν γνωρίζει τον Χριστό. Ο Μωυσής, και μετά απ’ αυτόν και άλλα τέκνα του Αδάμ, χρησιμοποίησαν με τόλμη αυτούς τους λόγους.

Η μετάνοια ενός ανθρώπου είναι ένα γεγονός εξαιρετικά τραγικό, εξαιρετικά μεγάλο.

ΠΗΓΗ